کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند-خانم جنت لنزبری

کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند

متن زیر ترجمه ای است از مطالب مفید و کاربردی که خانم جنت لنزبری در زمینه فرزندپروری ( روش تربیت نوزادان و کودکان همراه با احترام–RIE ) در وبسایتشان منتشر کرده اند:

کودکان-و-فرزندانمان-نیاز-به-محدودیت-دارند-خانم-جنت-لنزبری-www.mehcom.com

کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند-خانم جنت لنزبری

کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند-خانم جنت لنزبری

کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند-خانم جنت لنزبری

وقتی نوزادی به پایان سال اول زندگی اش نزدیک می شود ، والدین با مشکل وضع محدودیتها و قوانین مواجه می شوند. در کلاسهای والد-نوزاد من ، والدین خوش قلب اجازه می دهند کودکانشان از سر و کولشان بالا بروند.

کودک به دنبال محدودیت و ممنوعیتهای رفتاری اش می گردد ولی مادر و پدرها معمولا می ترسند که بگویند : “من نمی خوام ازم بالا بری. تو می تونی کنار من بشینی. اگه می خوای از چیزی بالا بری، یک وسیله بازی برای بالا رفتن اون طرف هست که می تونی ازش بالا بری.”

هرچقدر مراقب کودک زودتر این محدودیتها را وضع کند، برای کودک راحت تر خواهد بود که مرحله آزمودن این قوانین و محدودیتها را پشت سر بگذارد و به بازی کردن بازگردد.

گاهی والدین تصور می کنند درصورتی که درباره قوانین، محکم و پایدار باشند روح فرزندشان را آزرده خواهند کرد. در حقیقت این قضیه کاملا برعکس است.

در صورتی که محدودیتها کاملا واضح و روشن برای کودک تبیین نشده باشد، کودک احساس آزادی نمی کند.

خانم جنت گانزالز- منا (Janet Gonzalez-Mena) برای توصیف نیاز کودک به محدودیت از این تشبیه استفاده می کند: تصور کنید در تاریکی دارید روی پلی رانندگی می کنید.

در صورتی که پل هیچ گاردریلی نداشته باشد ما از روی آن به آهستگی و با تردید عبور خواهیم کرد ولی در صورتی که ما در هر دو طرفمان گارد ریل ببینیم می توانیم به آسانی و با اعتماد به نفس از روی پل بگذریم. این دقیقا احساس کودک در قبال محدودیتهای محیط اطرافش است.

کودک با هدف یافتن “گارد ریلهایی” که برای احساس امنیت به آنها نیاز دارد، به آزمودن مراقبش تا زمانی که محدودیتها کاملا برایش روشن شود، ادامه خواهد داد.

جنگ قدرت جزئی ضروری از روند تکامل شخصیت کودک است ولی نتیجه این جنگ قدرت باید این باشد که کودک درک کند که بزرگترها در جایگاه مدیریت قرار دارند.

کودکان معمولا این مطلب را نمی پذیرند اما درعین حال هم، دلشان نمی خواهد خودشان اینقدر قدرتمند باشند و در واقع احتمالِ داشتن این میزان از قدرت برای آنها ترسناک است.

کودکانی که بدون محدودیتهای محکم و ثابت بزرگ می شوند احساس عدم امنیت و ناخشنودی دارند. آنها تحت فشار بار سنگین تصمیم گیریهای متعدد و قدرت بسیار زیادی که دارند از آزادی لذتبخشی که همه ی کودکان مستحق آن هستند محروم می شوند.

در کلاسهای آموزش والدین RIE کمتر پیش می آید که کودکی با زدن، هل دادن یا پرت کردن وسیله ای به طرف والدینش یا سایر بچه ها بدرفتاری خود را بروز دهد.

اما وقتی چنین مشکلاتی به وقوع می پیوندد من والدین را ترغیب می کنم که درصورتی که می توانند پیش بینی کنند فرزندشان کی می خواهد بزند، دستشان را در مسیر زدن بچه قرار دهند و با این کار مانعش شوند و محکم ولی بدون احساسات بگویند:

“اجازه نمی دم بزنی” یا این که درست بعد از این که بچه این رفتارها را از خود بروز داده والدین صرفا بگویند: “من نمی خوام بزنی”.https://mehcom.com

اگر والدین عصبانیت نشان دهند یا از کوره دربروند یا زیاد در این مورد حرف بزنند احتمال دارد رفتار ناخوشایند کودک را برایش به یک اتفاق جالب تبدیل کنند.

به عنوان مثال اگر یک پدر یا مادر شروع به سخنرانی کند که: “زدن کار خوبی نیست. زدن باعث می شه دیگران دردشون بگیره.

ما تو خانواده مون کسی رو نمی زنیم” این والد با توجه کردن بیش از حد به این رفتار بچه، آتش این نوع رفتار را تندتر می کند و ناخودآگاه باعث می شود که کودک بخواهد آن رفتار را مجددا تکرار کند.

در طرف مقابل، اگر پدر و مادر اینگونه واکنش نشان دهند که : “نه، لطفا من رو نزن! باشه؟ ” یا  ” ما دوستامون رو نمی زنیم. مگه نه؟ ” در این حالت کودک آن دستورالعمل واضح و روشنی را که نیاز دارد، دریافت نمی کند.

احتمالا در این شرایط کودک کماکان به آزمون این رفتارها ادامه خواهد داد تا زمانی که والدینش را ترغیب کند حقیقتا در جایگاه مدیریت و ریاست قرار بگیرند.

مشاوره آنلاین مهکام

وقتی کودکان بدرفتاری می کنند من می بینم که آنها پرچم های خیالی قرمزی را بالای سر گرفته اند که روی آنها نوشته است:

“کمک!”؛ “مانع این رفتار من شوید!” ، “من را کنترل کنید!”، “برای من پدر و مادری کنید!” پاسخ والدین در این زمینه ها باید واضح، آرام و قانع کننده باشد.

اگر کودکی که علائمی از خود بروز می دهد مبنی بر این که به محدودیت و وضع قانون نیاز دارد، به روشی با ثبات و موثر مدیریت نشود، او احتمالا به تکان دادن پرچم های قرمز بزرگتری متوسل خواهد شد.

سالها پیش زمانی که من با دختربچه ی سه ساله ام در حال قدم زدن در نزدیکی زمین بازی یک پارک بودیم، یکی از این پرچم های قرمز بزرگ را دیدم.

یک پسر 4-5 ساله کل محوطه ی زمین بازی را دوید تا به دخترمن برسد و او را هل بدهد. دخترم گریه نکرد ولی هر دوی ما شوکه شدیم از آنچه داشتیم می دیدیم  احتمالا اگر در موقعیت دیگری بودم از آنچه که بعد دیدم بسیار خوشوقت می شدم.

یک بازیگر سینمایی خوش تیپ و مشهور که در فیلم هایی از مدل فیلمهای جیزباند بازی می کند به سرعت به طرفم آمد. او پدر شرمنده ی آن کودک بود که نمی توانست در چشمهای من نگاه کند.

او زیر لبی و سریع از من عذرخواهی کرد و پسرش را به طرف دیگر برد. این پدر و پسر باید خیلی چیزها را بین خودشان حل می کردند. https://mehcom.com

والدین لازم است بیاموزند که چگونه به بهترین روش رفتار فرزندشان را هدایت کنند و خود را با این روش تطبیق دهند. فقدان یک چنین هدایتگری ای می تواند عواقب جدی و طولانی مدتی داشته باشد.

در صورتی که به این مسائل توجه نشود کودک ممکن است نهایتا به رفتارهای مخربی روی بیاورد که سبب آسیب رساندن به دیگران یا خودش شود.

این رفتارهای مخرب در واقع نوعی تقاضای ناآگاهانه برای دخالت والدین می باشد. معمولا بهترین کار اینست که محدودیتهایی موثر را  در اولین مرحله ممکن وضع کنیم.

در ابتدا ما یک نوزاد دوست داشتنی داریم که مثل فرشته می ماند و وقتی که او اولین نشانه های پرخاشگری را نشان می دهد، ما عمیقا شوکه می شویم.

اغلب کودکان نوپا تا حدودی بدرفتاری از خود نشان می دهند و والدین نباید نگران شوند که ممکن است فرزندشان بدذات باشد. در واقع معمولا بدرفتاری بچه ها علامتی است بر این که آنها خسته هستند و نیازدارند به خانه بروند.

کودکان همچنین زمانی که والدین در ترسیم واضح و روشن محدودیتی در خانه، شکست می خورند، بدرفتاری از خود نشان می دهند.

گاهی اوقات کودک با بزرگترها یا بچه های بزرگتری مواجه می شود که به حریم شخصی اش احترام نمی گذارند مثلا او را می گیرند و قلقلک می دهند و با این کار حس عدم امنیت به وی می دهند.

وقتی به کودکی نوپا قدرت زیادی داده می شود و در عین حال به این روش به او توهین می شود، او درباره ی محدوده ی حریم فیزیکی اش با دیگران گیج می شود.

اگر والدین یا بچه های بزرگتر می خواهند با نوزاد شوخی های فیزیکی کنند باید تا زمانی که نوزاد به اندازه ی کافی بزرگ شود که بتواند همتای آنها تلقی شود، صبر کنند.

گاهی اوقات کودکان به این علت در کلاس بدرفتاری می کنند که در خانه بین “گارد ریل” هایشان فاصله افتاده. داستان هنری (Henry) به خوبی نیاز شدید کودک به محدودیتهای مناسب را نشان می دهد.

کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند-خانم جنت لنزبری -www.mehcom.com

چند نمونه واقعی از عملکرد این روش

هنری یک پسر بیست ماهه ی گرم و اجتماعی است که وقتی والدین به کلاس می آیند به آنها خوشامد می گوید و به بچه هایی که ناراحت به نظر می رسند اسباب بازی می دهد.

ولی یک روز هنری به کلاس آمد و شروع به زدن همه کرد. وندی (Wendy) مادر هنری به شدت نگران شده بود.

من از وندی پرسیدم که آیا تغییری در اوضاع خانه رخ داده و او گفت که وقتی برای رفتن به جایی می خواهد هنری را درون صندلی ماشینیش بگذارد به شدت به مشکل برخورد کرده است.

او به هنری اجازه می داد که هر زمان که دوست داشت خودش به صندلی ماشینش برود و در تمام مدتی که هنری در حال بازی داخل ماشین بود، برایش صبر می کرد.

وندی گفت که در نهایت صبرش تمام شده و بعد از این که به هنری گفته که چه کار می خواهد بکند، او را داخل صندلی ماشینش گذاشته.

وندی باورش نمی شد که بعد از این که اینهمه تلاش کرده بود که محترمانه برخورد کند و مدت زمان زیادی به پسرش بدهد تا خودش داخل صندلی اش بشنیند، باز هم با این وجود بعد از این که در صندلی اش نشانده شد، گریه کرده بود.

وندی موقعیت را اشتباه گرفته بود؛ زمانی هست که بچه نیاز دارد احساس کند مادرش اوضاع را تحت کنترل دارد ، زمان دیگری مختص بازی است، زمان بازی موقعیتی است که بهتر است بچه خودش اتفاقاتی را که می افتد مدیریت کند؛

وندی این دو موقعیت را با هم اشتباه گرفته بود. من به وندی پیشنهاد کردم به هنری این حق انتخاب را بدهد که خودش داخل صندلی ماشینیش برود اما اگر او به سرعت این کار را نکرد، وندی باید او را حتی اگر گریه کند، داخل صندلی ماشینش قرار دهد.

چند روز بعد وندی برای من یک نامه ی تشکر فرستاد. وقتی وندی به طور واضح هنری را متوجه کرد که او در جایگاهی نیست که تصمیم بگیرد چه زمانی داخل صندلی ماشینش برود، نیاز او به نشان دادن پرچم قرمز به مادرش کاهش پیدا کرد. در کلاس هم هنری دیگر کسی را نزد.

واضح ترین اثباتی که تاکنون برای این دیدگاه که کودکان نیازمند کنترل شدن از طرف والدین هستند یافته ام، از طرف یکی از دوستانم بوده است و اتفاقا این مورد هم درباره ی صندلی ماشین کودک است.

هولی (Holly) یک مادر مردد بود که از وضع محدودیت برای فرزندش پرهیز می کرد. هولی به من گفت که غیرممکن است بتواند فرزند سه ساله اش الیزا (Eliza ) را در صندلی ماشینش بنشاند.

الیزا هر بار جیغ می کشید و از هر همکاری ای در این زمینه خودداری می کرد. من به هولی پیشنهاد دادم که بگوید:

“می دونم دوست نداری ولی باید توی صندلی ماشینت بشینی” و بعد تا جایی که می تواند با آرامش و محبت الیزا را درون صندلی ماشینش قرار دهد.

بعدتر هولی به من گفت که وقتی مصرانه الیزا را درون صندلی ماشین گذاشته بوده، الیزا شروع به دست و پا زدن و جیغ کشیدن کرده؛

سپس وقتی هولی ماشین را با خونسردی و آرامش روشن کرده بود، الیزا به نرمی گفته بود: “این همون کاری بود که من می خواستم تو بکنی”

وقتی بزرگترهایی که کودکان شدیدا به آنها نیازمندند برای آنها محدودیتهای رفتاری وضع می کنند، کودکان آزرده نمی شوند.

برای والدین بسیار ساده تر است که به دل فرزندانشان راه بیایند تا در برابر آنها قاطع و پایدار باشند و کودکان این موضوع را  می دانند.

یک کودک ممکن است در برابر وضع محدودیتها گریه کند، شکایت کند یا حتی به شدت عصبانی شده و کنترلش را از دست بدهد، بااین وجود کودکان تلاش شدید والدینشان برای فراهم آوردن خانه ای امن و عشقی حقیقی را حس می کنند.

سایر مطالب از خانم جنت لنزبری :

به فرزندان خوش رفتارمان کمک کنیم احساسات ناخوشایند خود را بیان کنند

کودکان و فرزندانمان نیاز به محدودیت دارند-خانم جنت لنزبری

چه جاهایی به کودکان آزادی بدهیم و چه جاهایی ما تصمیم بگیریم

به فرزندان خوش رفتارمان کمک کنیم احساسات ناخوشایند خود را بیان کنند

تایید و حمایت کردن احساسات نوزادان و کودکان-جنت لنزبری

هفت دلیل که در برابر گریه نوزادان آرام بمانیم

به کودکان کمک کنیم با نوزاد جدید کنار بیایند-جانت لنزبری

با دعوای کودکان چه کنیم ؟ دخالت کنیم یا نه ؟

9 راهکار ادب کردن کودکان-بچه بد وجود ندارد

گزارشگری کردن مشکلات بچه ها چیست ؟ و پنج فایده آن

منبع:farzand-parvari.blogfa.com