وظیفه دوسویه مادر در برابر کودک – از دیدگاه روانشناسی فردی

وظیفه دوسویه مادر در برابر کودک – از دیدگاه روانشناسی فردی

وظیفه دوسویه مادر در برابر کودک

از دیدگاه روانشناسی فردی ، مادر در برابر کودک خویش، وظیفه ای دوسویه دارد :

در اولین وظیفه باید توجه و تمایل همکاری و همبستگی کودک را نسبت به خویشتن جلب کند و این وظیفه ایست که با ابزار محبت مادرانه به آسانی ایفا میشود.

در دومین مرحله باید مادر عاملی بشود که رشد این احساس همبستگی را از خویشتن به دیگر اعضا خانواده منتقل نماید. مادر حق ندارد با عزیز دردانه کردن کودک و ادعای مالکیت براو ، سد راه این روند شود، خاصه در موضوع پدر که طبعا از نظر زمانی دیرتر در میدان دید و تماس کودک ظاهر میشود.

این طبیعی است که پدر به خاطر اشتغال به کارهای خویش و کمبود امکان تماس برای برقراری رابطه با فرزند نسبت به مادر عقب میماند اما باید قبول کرد که کودک در حال رشد نمیتواند و نباید خود را از یک همزیستی کوتاه مدت ولی لازم وآمیخته با عواطف نیک خواهانه و تفاهم عاطفی از طرف پدر محروم بیابد.

ما باید بپذیریم که نقش پدر در تجهیز روانی کودک دارای اهمیت فوق العاده ای است و اقدامات اقتصادی و اجتماعی اش بعنوان نخستین راهنمای کودک برای تعیین وظائف زندگی او معیاری به حساب می آید.

دیده ایم که در نظام پدر سالاری ما طیفی که از پیرامون پدر بعنوان حافظ امنیت خانواده ساطع میشود، مورد بهره برداری پسر و دختر ، هردو قرار میگیرد، اما بخصوص در مورد فرزند پسر که وجه اشتراکی بین خود و پدر کشف میکند.

این مسئله صورت پیچیده تر و پراهمیت تری پیدا میکند چرا که پدر برای پسر به منزله نمونه ای در میاید که راه زندگی آینده او بطور موقت از این نمونه قابل تخمین است.

کودک باید به طور عادی به پدر و مادر خویش بنگرد و به سهمی مساوی به آن دو مهر بورزد و در پیوستگی شدید اما قابل تحملی با آنان مرتبط باشد و اگر این پیوستگی در نمائی از انحصارطلبی یکی از دو طرف آشکار شود .بازتاب چیزی نخواهد بود جز عزیز دردانگی و حکایتی پرملال از یک تربیت ناسالم و ناقص.

منبع : آدلر، آلفرد . روان شناسی فردی. ترجمه حسن زمانی شرفشاهی.

انتخاب متن : نرگس شمس مشاور و روانشناس